Na een laatste nacht in hotel Madhuban (nachtelijk onweer met bijpassende nachtelijke gesprekken over de wereldpolitiek), vertrekken we rond 9 uur vanaf het hotel om the City Palace in Jaipur te gaan bezichtigen. Als we in de auto zitten, vertelt onze chauffeur ons dat vandaag alles dicht is, omdat er demonstraties zijn tegen de verhoging van de brandstofprijs. Just our luck. Nou ja, dan rijden we maar direct door naar Bharatpur, waar we op de thee verwacht worden bij de ouders van Devesh. Onderweg haalt onze chauffeur weer met ware doodsverachting capriolen uit om het restaurant te bereiken dat aan de weghelft van het tegenliggende verkeer ligt. Hij heeft nog niet ontbeten, zegt hij doodleuk.
Op de snelweg komen we vanalles tegen. Kamelen, koeien, overstekende mensen, fietsers, en zelfs schapenhoeders met kuddes met wel honderd schapen. Chaos reigns!
In de middag komen we in Bharatpur, waar we ontvangen worden door de ouders en broer van Devesh. Interessant om te zien hoe zij leven. We houden het snel voor gezien, we willen de Ganga tempel gaan bezoeken, volgens de Lonely Planet (mijn bijbel) wel de moeite waard. Als we daar aankomen, blijkt het hek gesloten, en de tempel dus dicht. Oh well, dan rijden we maar meteen door naar Fatehpur Sikri. Daar op de parkeerplaats aangekomen, waarschuwt de chauffeur ons: Many many guides, many many children, many many hawkers. Ok, een gewaarschuwd mens telt voor twee. We hadden al besloten om op alles 'No, thank you' te zeggen. Dat kunnen we meteen in praktijk brengen, we hebben nog geen voet buiten de auto gezet of de eerste kinderen staan al aan de deur. No, thank you. De gidsen en kinderen volgen elkaar in snel tempo op, en ze zijn nog lastig af te schudden. De gidsen vertellen ons allemaal dat we hem als gids moeten nemen, dan zijn we van het 'ge-hassel' af. Als ik hen zeg dat ze mij op dit moment ook hasselen, begrijpen ze dat niet. Bij de tempel aangekomen, worden we aangesproken door de zoveelste gids, die ons vertelt dat we er niet alleen mogen rondlopen, en dat hij daar werkt. Waarom zouden we daar niet alleen mogen rondlopen? Maar goed, hij lijkt een aardig verhaal te kunnen vertellen, dus we maken hem duidelijk dat we hem niks, maar dan ook echt helemaal niks gaan betalen. Nee, dat is niet erg, ik werk hier. Bon. Hij steekt zijn verhaaltje af, en als we aan het eind van zijn tour zijn, moet hij natuurlijk toch geld zien. 'No, thank you'. Wij houden voet bij stuk, we betalen geen cent, en hij druipt boos af. Wij zijn trots. Bij de uitgang gekomen, worden we door meneer de gids nog eens als een stel vieze vliegen weggewuifd, maar wij kunnen er wel om lachen. We hebben iedereen ontweken. We lopen terug naar de parkeerplaats. Onderweg komen we weer een paar karren tegen die door een kameel getrokken worden. Zo gefascineerd als Judith is door de apen, zo ben ik dat door de kamelen. Je ziet ze in Rajasthan enorm veel. Ze zijn wat bij ons een bestelbusje zou zijn, ze vervoeren vanalles op die karretjes.
Dan gaan we op weg naar Agra, naar de Taj Mahal. We rijden naar hotel Taj Plaza, het enige hotel in town met een view op de Taj Mahal. We willen natuurlijk korting, en ik heb inmiddels geleerd om hier in Azie te vragen of je eerst de kamers mag zien. We kiezen voor de mooiste kamer, met airco en inderdaad een spectaculair uitzicht over de Taj Mahal. Erg cool! Vorig jaar samen de Chinese muur, nu de Taj Mahal. Op het dakterras van het hotel is het uitzicht helemaal spectaculair (de receptionist vertelde ons met een stalen gezicht dat we gratis van het dakterras gebruik mogen maken!) en we nemen dus maar meteen wat foto's, nu de zon zich even laat zien.
's Avonds willen we richting een restaurantje in het centrum rijden, en als we eindelijk een autorikshaw driver zo ver gekregen hebben ons daarna toe te brengen, begint het te druppelen. Al gauw houdt het op met zachtjes regenen, en valt het met bakken uit de hemel. Deze autorikshaw beschikt niet over van die handig plastic gordijntjes, dus we zijn al snel drijfnat, en als we dan ook nog in een plas ingehaald worden door een auto en echt tot het bot doorweekt zijn en onder de modder zitten, houden we het voor gezien, en vragen de chauffeur ons terug te brengen naar het hotel. So much for Zorba the Buddha. We eten wel in het hotel. We gaan vroeg slapen, morgen staat de Taj Mahal bij zonsopgang op het programma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten