De Taj Mahal

Voor de eerste en laatste keer deze vakantie zetten we de wekker heel vroeg (5.15 uur), om voor de kudde toeristen bij de Taj Mahal te zijn. Zodra we voet buiten het hotel zetten, worden we meteen omgesingeld door riskshaw drivers, die of nog vroeger opgestaan zijn dan wij, of die de hele nacht voor ons hotel gewacht hebben. Uiteraard willen wij weer zelf lopen, het loket voor een ticket ligt op 500 meter afstand. Bij het ticket (Rs 750 - 15 euro) zit zowaar een complimentary flesje koud water, dat we dan natuurlijk aannemen ook.
Ook richting de Taj Mahal lopen we, tot opperste verbazing van de riskshaw drivers en fietsers, die ons praktisch gratis willen brengen. Halverwege horen we een groep apen krijsen. Klaarblijkelijk zijn ze aan het vechten. Zelfs de lokale bevolking blijft staan kijken, en wijst ons op de apen (die niet te missen zijn). Van alle kanten komen steeds meer apen aangerend, die zich er allemaal mee gaan bemoeien. Gratis dierentuin!
Bij de Taj Mahal aangekomen, nemen we de ingang voor de dames, waar we onze tas moeten laten controleren. Koekjes zijn niet toegestaan, kauwgom is niet toegestaan, en mijn statiefje is ook niet toegestaan. Dat kan ik bij een van de shopkeepers gratis in een kluisje bewaren. No thank you, ik breng het wel even naar onze chauffeur. Dan kunnen we naar binnen.
De eerste aanblik van de Taj Mahal is overweldigend. Het is prachtig! Ik voel me weer vereerd dat ik dit mag meemaken, het is de zonsopgang bij Angkor Wat en het beklimmen van de Chinese muur. Wat een leven heb ik toch! De Taj Mahal maakt indruk, het is een prachtig gebouw, met prachtige details.
We nemen een heleboel foto's, ook met Indiers die heel graag met ons op de foto willen. In het kader van good karma zeggen we hierop geen nee.
Rond een uur of 9 lopen we terug naar het hotel, om te genieten van een ontbijtje op het dakterras, en nog even te genieten van het prachtige uitzicht op de Taj Mahal. Het is vandaag erg plakkerig en warm weer, dus het briesje op het dak is erg welkom. We besluiten Agra verder te laten voor wat het is, en nog even een uurtje te gaan slapen voor we moeten uitchecken. En zo geschiedt.
Rond half 12 vertrekken we vanuit Agra richting Delhi, waar we aan het eind van de middag in een enorm chaotische avondspits terecht komen. Wat een heksenketel! We hebben met de chauffeur afgesproken dat hij ons naar een wijkje zal brengen waar ze tweedehands boeken verkopen. Als we daar na 1,5 uur eindelijk aankomen, slaakt zelfs hij een zucht van verlichting. Wij zijn trots op hem. Helaas vallen de tweedehands boeken nogal tegen, en keren we onverrichter zaken terug naar de auto. Op naar Devesh. Nog een laatste keer het chaotische verkeer van Delhi in. Rond 20 uur komen we bij Devesh aan, waar we nog maar een keer take out van Paul bestellen (doe mij maar gewoon weer Paneer met nan).
Nu zitten we een beetje de tijd te doden tot het 0.00 uur is, dan speelt Nederland de halve finale tegen Uruguay.

No, thank you

Na een laatste nacht in hotel Madhuban (nachtelijk onweer met bijpassende nachtelijke gesprekken over de wereldpolitiek), vertrekken we rond 9 uur vanaf het hotel om the City Palace in Jaipur te gaan bezichtigen. Als we in de auto zitten, vertelt onze chauffeur ons dat vandaag alles dicht is, omdat er demonstraties zijn tegen de verhoging van de brandstofprijs. Just our luck. Nou ja, dan rijden we maar direct door naar Bharatpur, waar we op de thee verwacht worden bij de ouders van Devesh. Onderweg haalt onze chauffeur weer met ware doodsverachting capriolen uit om het restaurant te bereiken dat aan de weghelft van het tegenliggende verkeer ligt. Hij heeft nog niet ontbeten, zegt hij doodleuk.
Op de snelweg komen we vanalles tegen. Kamelen, koeien, overstekende mensen, fietsers, en zelfs schapenhoeders met kuddes met wel honderd schapen. Chaos reigns!
In de middag komen we in Bharatpur, waar we ontvangen worden door de ouders en broer van Devesh. Interessant om te zien hoe zij leven. We houden het snel voor gezien, we willen de Ganga tempel gaan bezoeken, volgens de Lonely Planet (mijn bijbel) wel de moeite waard. Als we daar aankomen, blijkt het hek gesloten, en de tempel dus dicht. Oh well, dan rijden we maar meteen door naar Fatehpur Sikri. Daar op de parkeerplaats aangekomen, waarschuwt de chauffeur ons: Many many guides, many many children, many many hawkers. Ok, een gewaarschuwd mens telt voor twee. We hadden al besloten om op alles 'No, thank you' te zeggen. Dat kunnen we meteen in praktijk brengen, we hebben nog geen voet buiten de auto gezet of de eerste kinderen staan al aan de deur. No, thank you. De gidsen en kinderen volgen elkaar in snel tempo op, en ze zijn nog lastig af te schudden. De gidsen vertellen ons allemaal dat we hem als gids moeten nemen, dan zijn we van het 'ge-hassel' af. Als ik hen zeg dat ze mij op dit moment ook hasselen, begrijpen ze dat niet. Bij de tempel aangekomen, worden we aangesproken door de zoveelste gids, die ons vertelt dat we er niet alleen mogen rondlopen, en dat hij daar werkt. Waarom zouden we daar niet alleen mogen rondlopen? Maar goed, hij lijkt een aardig verhaal te kunnen vertellen, dus we maken hem duidelijk dat we hem niks, maar dan ook echt helemaal niks gaan betalen. Nee, dat is niet erg, ik werk hier. Bon. Hij steekt zijn verhaaltje af, en als we aan het eind van zijn tour zijn, moet hij natuurlijk toch geld zien. 'No, thank you'. Wij houden voet bij stuk, we betalen geen cent, en hij druipt boos af. Wij zijn trots. Bij de uitgang gekomen, worden we door meneer de gids nog eens als een stel vieze vliegen weggewuifd, maar wij kunnen er wel om lachen. We hebben iedereen ontweken. We lopen terug naar de parkeerplaats. Onderweg komen we weer een paar karren tegen die door een kameel getrokken worden. Zo gefascineerd als Judith is door de apen, zo ben ik dat door de kamelen. Je ziet ze in Rajasthan enorm veel. Ze zijn wat bij ons een bestelbusje zou zijn, ze vervoeren vanalles op die karretjes.
Dan gaan we op weg naar Agra, naar de Taj Mahal. We rijden naar hotel Taj Plaza, het enige hotel in town met een view op de Taj Mahal. We willen natuurlijk korting, en ik heb inmiddels geleerd om hier in Azie te vragen of je eerst de kamers mag zien. We kiezen voor de mooiste kamer, met airco en inderdaad een spectaculair uitzicht over de Taj Mahal. Erg cool! Vorig jaar samen de Chinese muur, nu de Taj Mahal. Op het dakterras van het hotel is het uitzicht helemaal spectaculair (de receptionist vertelde ons met een stalen gezicht dat we gratis van het dakterras gebruik mogen maken!) en we nemen dus maar meteen wat foto's, nu de zon zich even laat zien.
's Avonds willen we richting een restaurantje in het centrum rijden, en als we eindelijk een autorikshaw driver zo ver gekregen hebben ons daarna toe te brengen, begint het te druppelen. Al gauw houdt het op met zachtjes regenen, en valt het met bakken uit de hemel. Deze autorikshaw beschikt niet over van die handig plastic gordijntjes, dus we zijn al snel drijfnat, en als we dan ook nog in een plas ingehaald worden door een auto en echt tot het bot doorweekt zijn en onder de modder zitten, houden we het voor gezien, en vragen de chauffeur ons terug te brengen naar het hotel. So much for Zorba the Buddha. We eten wel in het hotel. We gaan vroeg slapen, morgen staat de Taj Mahal bij zonsopgang op het programma.

Pushkar in de regen

We staan vroeg op, om 9 uur vertrekken we naar Puskhar, een rit van 132 kilometer en 3,5 uur. Onderweg komen we terecht in een enorme hoosbui, het monsoon-seizoen lijkt langzaam aan te breken. Om Pushkar binnen te komen, moeten we via een soort van bouwterrein met gevaar voor eigen leven door de modder rijden. De chauffeur doet dit koelbloedig en onverschrokken. De eerste kennismaking met Pushkar is nou niet direct uitnodigend. De chauffeur zet ons af bij een hotel, waar hij op ons zal wachten, en van waaruit wij dus ons avontuur in Pushkar kunnen beginnen. Door Lonely Planet gewaarschuwd en door schade wijs geworden, wimpelen we iedereen die ons nu nog maar enigszins benaderd af met een bits: No, thank you, wat ons op een aantal boze blikken komt te staan, maar waarbij we redelijk met rust gelaten worden. Pushkar is een pelgrimsplaats, en alle gelovige Hindu's moeten minimaal 1 keer in hun leven hier komen, om te baden in het heilige water in een van de 52 ghats, die langs het meer liggen, dat volgens de legende ontstaan is toen Brahma een lotusbloem liet vallen. We bekijken de ghats van een afstandje. Er baden niet veel mensen, maar de bedrijvigheid erom heen is eigenlijk net zo interessant.
Dan gaan we naar het 'centrum' van het dorp (of zou het een stad zijn?), waar het een grote winkelstraat is, en we dus bijna niet ontkomen aan het 'Come have a look', 'Excuse me', 'Namaste', 'Are you a model', enz. We kijken hier en daar, maar ik vind de koopwaar in Jaipur, hoewel duurder, veel mooier. We scoren wel wat kleine souvenirtjes. Net voor de regen met bakken uit de hemel gaat vallen, gaan we een restaurant binnen, dat weer is aanbevolen door de Lonely Planet. Dit keer staat het jaartal erbij. Ik neem alleen maar een lassi (met cashew noten!), Judith houdt zich verre van alles wat Indiaas is en gaat voor nancho's, die als ze geserveerd worden op alles behalve nancho's lijken en naar alles behalve nancho's smaken.
Judith is vooral gefascineerd door de apen die op het dak van verschillende huizen zitten. Ik ben vooral gecharmeerd van de charme van Pushkar, dat me aan Ooty doet denken.
Aan het eind van de middag gaan we terug naar onze chauffeur, die halsbrekende toeren moet uithalen om het plaatsje weer uit te komen. Door de regenval is de weg die we genomen hadden, is omgetoverd in een modderpoel. We passeren nog de bekende kamelen van Pushkar, en we zijn weer op weg. In de bergen zien we langs de kant een groepje mensen die de aapjes aan het voeren zijn, en Judith wil onze koekjes ook graag voeren. Dus we stappen uit om de aapjes te voeren. Het hoogtepunt van Judith's dag!
Inmiddels regent het overal, en ook in Jaipur regent het nu pijpestelen.

The Pink City

Vrijdagochtend vertrekken we rond 10 uur met onze chauffeur voor deze week richting Jaipur. 233 km, waar we dik 5 uur over doen. De auto is klein, maar heeft airconditioning, en Judith en ik alle tijd om bij te kletsen. Onderweg stoppen we in een miniplaatsje langs de weg om water te kopen, waar we als beroemdheden bekeken en beloerd worden.
Eind van de middag komen we in Jaipur aan. Ons hotel is prachtig, en de airconditioning in de kamer erg aangenaam. We doen weinig, lopen eigenlijk alleen een rondje rond het hotel, kopen wat te drinken en wat snacks, want om 19.30 uur moet oranje tegen Brazilie voetballen, en dat willen we zien! De uitslag is inmiddels bekend: Oranje is door!
Op zaterdagochtend ontbijten we in de tuin, Judith met cornflakes, koffie en fruit, en ik met water en fruit. De hitte is te doen, maar het is ontzettend vochtig, dus plakkerig. De chauffeur haalt ons op en brengt ons naar the Old City. We vallen meteen in de klauwen van een verkoper van sieraden, die stiekem ook nog een winkel in textiel blijkt te hebben, als Judith laat vallen dat ze wel een tafelkleed zou willen kopen. Ze spreken hier alle talen, Frans, Spaans, Italiaans, Duits, en hier en daar verstaan ze zelfs een beetje Nederlands. No place to hide, dus. Goed, wij willen wel mee naar de textielwinkel dan. Een uur later en twee organza tafelkleden (Judith), een zijden tafelkleed (ik) en 1 custom made zijden jurkje (ik) later en een hoop rupees armer, staan we weer buiten. Goed, op naar het City Palace. Dit blijkt bijna onmogelijk te bereiken, omdat we overal bijna de winkels in getrokken worden. Toch lukt het ons om hier en daar wat foto's te nemen. Ondertussen koop ik ook nog twee harembroeken (ze staan zo leuk!) en sieraden van tijgeroogsteen (ze staan zo leuk!).
Aan het eind van de middag ontmoeten we onze chaffeur weer bij de City Palace, nadat we ons eerst een rondje om de kerk hebben laten rijden door een cycle rikshaw (we hadden geen idee dat de auto naast de beste man geparkeerd stond). De arme man.
De chauffeur rijdt ons naar het Amber fort, alwaar we ook als een soort van beroemdheden benaderd en bekeken worden. Een stelletje vraagt ons of ze met ons op de foto mogen. Sure. En als er een schaap over de dam is.....
We lopen nog wat rond, en rijden dan weer terug naar het hotel, waar we ons lekker douchen, de hitte en het stof van ons afwassen.
We lopen naar buiten om te gaan eten in een restaurant dat naar eigen zeggen is aanbevolen door de Lonely Planet (nergens te bekennen in de Lonely Planet zelf), en vallen in een soort van optocht voor een bruiloft. We kunnen de bruid niet echt ontwaren, maar de bruidegom zit achteraan de stoet op een paard. Er lopen jongens met brandende lampen langs de stoet, die van elektriciteit voorzien worden door een klein vrachtwagentje achteraan. Die produceert zoveel uitlaatgassen, dat we vermoeden dat de bruidegom voor het eind van de avond al vergast is.
Het eten in het restaurant is heerlijk, ondanks het feit dat ze dus niet echt in de Lonely Planet staan. Judith kiest voor Continental food (hoe kan je! In India!), ik natuurlijk voor een heerlijk Indiaas gerecht, met Paneer.
Nu even bij de receptie kijken of mijn custom dress is afgeleverd, zoals beloofd.

Hitte in Delhi

Woensdagochtend board ik om half 12 het vliegtuig in Amsterdam, voor een rechtstreekse vlucht van 7 uur naar Delhi. Zes uur later staan we echter al op Indiase bodem. Devesh heeft me gezegd Exit 2 te nemen, daar staat hij buiten op me te wachten. In India moet je namelijk betalen als je iemand binnen in de terminal wil ophalen. Tussen alle krioelende mensen kom ik naar buiten, en valt de warmte als een natte deken op me. Pff, dat wordt afzien deze week.
Het appartementje van Devesh is verbazingwekkend groot, voor Indiase standaards. Ik heb een eigen slaapkamer, de eerste avond alleen, de tweede avond met Judith. Na bijgekletst te hebben met Devesh, ga ik om 2 uur naar bed. Ondanks de hitte slaap ik goed, en word ik de volgende dag om 10 uur wakker.
We doen het rustig aan in de ochtend, rond half 12 bestellen we een lunch. Anything with paneer for me! Het eten wordt thuisbezorgd en is heerlijk! Indiaas zoals Indiaas hoort te zijn. I am back!
Na de lunch nemen we de metro richting Old Delhi, om daar een beetje over de markt Chandni Chowk rond te struinen. Het is genadeloos warm, en het komt vooral neer op van schaduwplek naar schaduwplek lopen en heel veel water drinken. (Oh, en een heel erg lekkere lassi in een cafeetje met airco!)
Daarna gaan we richting een residential area, waar we een afspraak hebben met een astroloog, die gaat kijken wat er voor mij in de sterren staat. Deze astroloog is de vriend van de vader van een student van de buurvrouw van Devesh (volgt u nog?). En omdat we dus vrienden zijn (!), doet hij het gratis voor ons. We worden uitgenodigd in het appartementje van de ouders van de studente. Dit is een overheidswoning, wat betekent dat ze er gratis wonen. Het is er klein, klein, klein! Meteen als we binnenkomen, krijgen we thee en water aangeboden, en even later wordt de hele tafel volgebouwd met hapjes en koekjes. Eat, eat. Wat een gastvrijheid. De sessie met de astroloog was erg interessant. Volgens hem gaat het me financieel voor de wind, en blijft dat de komende jaren alleen maar beter gaan. Ik krijg vele kansen om me in het buitenland te settelen, maar met een echte vaste relatie, dat wordt nogal problematisch volgens hem. Nou ja, we zullen zien.
Na dit bezoekje nemen we de taxi naar het vliegveld om Judith op te halen. Zelfde procedure, exit 2 nemen, wij wachten buiten. Blijkt dat Judith dat berichtje niet meer gehad heeft, zij zit dus binnen al 1,5 uur op ons te wachten!
Maar goed, Judith en Edith zijn weer voor even herenigd, en morgen gaan we onze trip samen echt beginnen.