Het doorstaan van de afzetpraktijken voor het Cambodjaanse visum

(Foto: Wachten op het visum bij de Cambodjaanse grens)

Lynda en ik staan al om 6.15 uur op Khao San Road, om om half 8 de bus naar Siem Reap, Cambodja te nemen. Geen spitsuur om 6 uur in Bangkok dus. Uiteindelijk komt de chauffeur van de bus om 8 uur aansjouwen, en begint meteen over het visum. ´You have to get visum here, is cheaper, is faster.´ Wij vertellen hem dat we dat visum toch echt aan de Cambodjaanse grens gaan halen. Ok, zegt hij. Vijf minuten later wil hij dat we onze naam en paspoortnummer op een lijst zetten, omdat we ons visum pas bij de grens kopen. Dat moet, zegt hij, dan gaat het sneller. Mwha, laat maar. Dan wordt hij een beetje kribbig, omdat hij bij ons dus niet echt veel kan vangen (hij vraagt het dubbele van de prijs aan de grens). Goed, dan probeert hij het in de bus nog maar een keer. Of we ons paspoort aan hem willen geven, dat scheelt echt veel wachttijd, soms kan het aan de grens wel drie dagen duren. Nee echt, we doen het aan de grens.

Vlak voor we Cambodja inrijden, stopt de bus ergens voor een lunch, en dan is het de taak aan de Cambodjanen te proberen ons om te kopen, en ons voor 1200 baht een visum te laten aanschaffen. Same, same. Dus nee, we houden voet bij stuk. Inmiddels hebben alle anderen (op 2 Amerikanen na) een visum gekocht. Dan rijden we naar de border market, en lopen we naar de grens. Eerst Thailand uit, vervolgens oversteken, en dan een Cambodjaans visum aanvragen. Meer formulieren om in te vullen, aan een tafel bij een overheidsofficial. Die vervolgens je pasfoto in je paspoort niet en ijskoud om 1000 baht vraagt. Lynda en ik trekken nogal hardhandig ons paspoort uit zijn hand, en lopen naar het venstertje waar het gewilde object aangevraagd kan worden. Erboven staat: Tourist visa $20. Maar natuurlijk moet ook hier wat omgekocht worden. We hebben van Jesse (onze Amerikaanse busgenoot) al gehoord dat het helpt om de mannen daar een dollar of 2 toe te schuiven, maar vooral ook niet meer. Dat is precies wat we doen. We mogen op de stoeltjes plaatsnemen, en 10 minuten later hebben we een visum in ons paspoort. We zijn stiekem best trots op onszelf, dat we ons niet hebben laten verleiden tot het inleveren van wat bahts hier en daar!

Dan steken we over, en krijgen we het stempel, en mogen we Cambodja in. Het regent inmiddels pijpestelen, en met bus nummer 3 worden we naar bus nummer 4 gebracht, die ons naar bus nummer 5 zal brengen. Deze bus rijdt ons uiteindelijk naar Siem Reap. Dat is nog zo'n 3 uur rijden, en tegen de avond zijn we er dan. De eerste indruk van Siem Reap en Cambodja is heel goed. Siem Reap is romantisch, met overal motors en tuktuks op straat, en iedereen die ogenschijnlijk ongeregeld oversteekt en rijdt. De lichtjes die overal aangaan omlijsten het geheel, en de ontzettend vriendelijke en behulpzame Cambodjanen zijn de kers op de taart. Onze buschauffeur belt voor ons met ons hotel, en 10 minuten later staat er een tuktuk klaar om ons naar ons hotel te brengen.

Ons hotel is echt prachtig! Smaakvol ingerichte kamer, koelkast, televisie met dvd-speler, en de dvd's zijn in de lobby te leen.

We gaan ondanks de regen nog even het stadje in, om te eten, en heel even snel de markt te verkennen. We kunnen voor $3 direct een Lonely Planet scoren, en strijken vervolgens neer in een Frans/Aziatisch restaurant, waar we voor nog geen $15 heel smaakvol eten.

Na het eten gaan we terug naar ons hotel, waar we maar meteen gebruik maken van de dvd-service, en waar we nu Vicky, Christina, Barcelona gaan kijken.