Mijn vlucht naar Bangkok verloopt zeer voorspoedig. Ik vertel de dame die naast me zit dat ik 1 keer naar het toilet zal gaan, en vervolgens mijn oordoppen in zal doen en zal gaan slapen. En wonderwel, zo geschiedt.
De aankomst in Bangkok is als het binnenlopen van een sauna: HEET! Na wat gerommel met de taxichauffeur die niet weet waar het adres is waar ik heen wil (wat is dat toch met Aziatische taxichauffeurs?) kom ik uiteindelijk toch redelijk snel op de plaats van bestemming aan; het huis van Talisa, mijn host (voor de CS'ers onder u). Ik word heel hartelijk ontvangen door Talisa en haar moeder. Helaas heeft Talisa geen tijd om iets te gaan ondernemen, maar gelukkig heb ik ook een afspraak. Vieldhie uit Indonesie, ontmoet in Kuala Lumpur, is ook ter plaatse. We spreken af elkaar te ontmoeten in het MBK Shopping Centre, bij de Mc Donalds (Je moet toch wat als je allebei nog nooit eerder in Bangkok geweest bent, en de gele bogen vind je nu eenmaal overal). Vieldhie is met een vriend daar, en gedrieen vertrekken we richting Chatuchak weekend market (ook bekend als JJ market). Het is er gelukkig niet al te druk, maar des te heter. We kijken er een uurtje of wat rond, maar eigenlijk willen we maar 1 dingewater, en veel! We zijn dus iets te lamgeslagen om te shoppen, alhoewel Vieldhie en ik een aardige poging wagen.
We zoeken snel de verkoeling van de airconditioned Skytrain weer op (die na een paar stations overigens op een vrieskist begint te lijken, waardoor je opeens weer heel snel naar buiten wilt), en we begeven ons naar Suan Lum Night Bazaar. Dat ligt er wat verlaten bij, maar als we een hoek omdraaien, ligt daar opeens een ontzettend gezellig straatje, vol met restaurants en lichtjes en de heerlijkste geuren. Net Bali, volgens mijn Indonesische vrienden. De groene Thaise curry lonkt en we strijken neer op een terrasje. Geen zuchtje wind te bekennen, dus nog steeds niet bewegen. We laten ons de curry en de rijst (die wordt opgediend in een opengesneden ananas) heerlijk smaken.
Na het eten willen we nog wat ondernemen, en nemen de taxi (airco, hoera!) naar Patpong night market. Heel veel fake spul, en heel veel ' Miss, miss, look, look". Ok, even omschakelen en dan kan ik gaan. Ik koop een paar oorbellen waar Vieldhie en ik flink op afdingen. In deze straat zijn de beroemde/beruchte Thaise transsexuelen goed vertegenwoordigd. Onze mannelijke reisgenoot wordt van alle kanten aangesproken door mannen die hem de bar in willen lokken waar de 'dames' op de bar dansen. Nou nee, bedankt.
We nemen de Skytrain om naar huis te gaan, en in de trein nemen we afscheid, met de belofte dat we elkaar in onze respectievelijke landen zullen komen opzoeken.
Ik moet nog een hele reis ondernemen naar het huis van Talisa, dat echt ver buiten ' the hustle and bustle ligt'. Als ik in de taxi aan de zoveelste chauffeur in gebrekkig Engels (Engrish) moet uitleggen waar ik heen moet, besluit ik dat ik voor morgen ga verkassen naar mijn hotel. Couchsurfen is leuk, maar het moet ook wel leuk blijven. Nadat ik bij Talisa voor de deur nog een kwartier nodig heb om ze te laten weten dat ik voor de deur sta, staat mijn besluit vast. Talisa heeft er vrede mee, ze is eigenlijk toch te druk.
17 aug.
In de ochtend neem ik afscheid van Talisa en haar moeder, om nog eenmaal de reis richting centrum te ondernemen. Met taxi en skytrain kom ik om 10 uur bij mijn hotel aan, waar mijn kamer zowaar al klaar is. Een medewerkster van het hotel laat me mijn kamer zien, en ik ben zeer blij verrast. Wat een prachtige kamer! Hier kan ik wel een weekje mijn thuis van maken. De kamer, Thais ingericht, beschikt over een joekel van een koelkast, wifi internettoegang en een balkon met prachtig uitzicht. Lang de tijd om ervan te genieten heb ik niet, want ik heb om half 11 op Siam station afgesproken met Paola, mijn reisgenote voor vandaag. Al na een half uur blijkt dat wij dezelfde ideeen over reizen en het zien van een stad hebben, en dus de dag kan weer beginnen. We gaan naar Chinatown. Dat is dan dus die kant op, ik weet het zeker. Ja, ik weet het ook zeker. Al kletsend gaan we op weg. Als we na een tijdje eens op de kaart gaan zoeken waar we eigenlijk precies zijn, komen we er al draaiend met de kaart achter dat we precies in tegengestelde richting van Chinatown aan het lopen zijn. Hmmm, zou het dan toch waar zijn, dat van die vrouwen en dat kaartlezen? Maar goed, geen man overboord, we zijn nu in Sukhumvit, dus dan gaan we hier toch iets doen? We slaan er de Lonely Planet op na, en volgens hen is Khlong Toey markt een pareltje, weinig toeristen, but a photographer's dream. Klinkt goed. Dus we gaan op weg. Onderweg komen we langs een massagesalon, waar ze een fish massage aanbieden voor 150 baht (3 euro) voor een kwartier. We kijken elkaar aan: Wanna try? Yes, let's. Even later zitten we allebei met onze voeten in een bak water, en worden deze aangevallen door allemaal kleine visjes. Het kietelt enorm. Ik moet aan Marit denken, die zou dit prachtig gevonden hebben, mama die aan haar voeten gekieteld wordt. Volgens de folder eten deze vissen de dode huidcellen van je voeten, en worden ze zo smooth als baby skin. Na het kwartier voelen onze voeten in ieder geval heel schoon aan, en ja, ook wel een beetje zachter. We kunnen er weer tegen. Op naar de markt. Het regent als we daar aankomen, maar dat maakt de drukte er niet minder om. Lonely Planet heeft gelijk, geen toeristen, en a photographer's dream. Thailand is inderdaad the land of smiles, iedereen lacht ons vriendelijk toe en wij lachen vriendelijk terug. Hier en daar worden we zelfs op de foto gezet. Toch nog een beetje beroemd.
We ontdekken vruchten en groenten waarvan we het bestaan niet wisten, en ik laat Paola de beruchte durian proeven. Ze neemt heel dapper een hapje, en zegt dat het wel meevalt, maar dat ze het niet snel nog eens zal eten. Italiaans eufemisme voor niet te vreten, lijkt me!
Paola blijkt mijn gelijke wat betreft doorgaan; we lopen, lopen, lopen. Van de markt lopen we naar Chinatown (nu wel), maar als we ergens vlak voor Chinatown op een bankje uit zitten te rusten, besluiten we een tuktuk aan te houden om ons het resterende stuk te brengen. Wat een uitkomst, die tuktuk. Je moet een beetje een death wish hebben, want ze razen overal doorheen (en hard!), maar je bent er wel snel (en droog!).
Chinatown valt een beetje tegen, maar we zetten dapper door. Nog een steegje, nog een hoekje om, tot we ergens in het hart van Chinatown zijn, waar de straatjes zo mogelijk nog smaller zijn dan de hutongs in Beijing. Als we weer op een grotere straat zijn aangekomen, besluiten we weer een tuktuk te nemen naar Khao San road, om daar te gaan eten. Khao San road is backpackers heaven, dus niet echt mijn ding. We wandelen wat rond, zien toeristen uit alle werelddelen voorbij schuiven, en strijken uiteindelijk op een terrasje voor een restaurant in Rambuttri road neer. Hier eten we rode curry met rijst en curry soep, wederom heerlijk.
Nadat we afgesproken hebben morgen mee te gaan met de tour die door een CS'er georganiseerd wordt, nemen we afscheid, en spring ik een taxi in, die me voor 1,5 euro ongeveer 10 km verderop afzet bij het dichtstbijzijnde skytrain station, waarna ik het resterende deel van mijn reis vervolg met de trein. Moe maar voldaan kom ik in mijn hotel aan. Bangkok is growing on me!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten