We zijn er. We dachten tijdens de vlucht (van 21 uur tot 1.20 uur) te kunnen slapen, maar helaas, dat liep anders. Eten, tax free en huilende kinderen staken daar een stokje voor. We komen dan dus ook doodmoe aan in het hotel, gebracht door een taxichauffeur, die, ondanks zijn enigszins shady uiterlijk, heel betrouwbaar blijkt, en ons ook meteen een goede aanbieding doet voor een rit heen en terug naar de piramides later deze week. Tegen 4 uur vallen we in slaap. Dinsdagochtend zijn we redelijk vroeg wakker, en besluiten naar Khan el Khalili te gaan, de souks. In het hotel vragen we om een plattegrond van Cairo, maar die moet $10 dollar kosten. Hollandsch als ik ben, doe ik dat dus niet. We lopen naar het nabij gelegen Intercontinental (wat mooi!) en krijgen daar van de congierge een plattegrond (of course, ladies). We besluiten in het Intercontinental te lunchen, het ziet er heel verzorgd uit. Daarna gaan we, gewapend met kaart, richting Khan el Kahili. Zo ver kan dat toch niet zijn? Al bij het eerste pleintje lopen we een beetje vast, maar na veel zoeken vinden we, volgens ons, de juiste weg. Gewoon stug doorlopen. We komen een heel eind, maar vlak na het Musem of Islamic Art lopen we vast. Een paar wegen kruisen elkaar boven elkaar, hoe gaan we daar aan de andere kant komen? We pakken de kaart nog maar eens tevoorschijn, wat voor de mannen hier een teken blijkt de damsels in distress te komen redden. Gelukkig draait tussen al die mannen ook Omar zich om. 'Are you guys looking for anything?', vraagt hij in bijna accentloos Amerikaans. Euh, ja. De souks. Hij vraagt wat rond, en al snel weet hij hoe we moeten lopen. Do you want me to take you there? Nou, graag. Bij de souks aangekomen besluiten we met z'n 3-en voor thee en een sheesha te gaan, en Omar vraagt weer wat rond en we vinden een leuk tentje, waar we uitpuffen van de hitte en genieten van een appel-sheesha. Dan moeten de dames toch echt gaan shoppen! Omar biedt aan mee te gaan, hij kan voor ons afdingen. Prima, Omar is gezellig en heeft wat te melden, dus why not? We dwalen door de straatjes van de souk, die van de buitenkant minder groot en onoverzichtelijk lijkt dan hij is. Dit is het Cairo wat we voor ogen hadden, en Alice en ik genieten allebei.
Uiteindelijk lopen we de souks uit, de moskees roepen op voor het avondgebed, en wij besluiten te gaan eten. Omar stelt voor ons te trakteren op een typisch Egyptisch gerecht, waarvan de naam me (uiteraard) ontschoten is, maar het klinkt als koosjer. We stappen een tentje binnen waar de keuringsdienst van waren spontaan een heel groot slot op zou zetten, en gaan tussen de andere mannen en een andere vrouw aan een tafel zitten, die door de 'ober' met een heel vies doekje nog smeriger geveegd wordt. Te drinken kunnen we kiezen uit Pespi cola en Pepsi Cola, en het enige gerecht wat geserveerd wordt is dus de koosjer. Dit is een gerecht van pasta, rijst en noodles, gemengd met wat linzen, kikkererwten en gefruite uitjes. Erg lekker!
Na dit gerecht nemen we de taxi naar ons hotel, onderweg nog wat Arabische cijfers lerend van de kentekenplaten die we zien. We willen Omar trakteren op een biertje, hij heeft de hele dag alles voor ons betaald (Egyptian hospitality, zoals hij zelf zegt), maar helaas serveren ze in het hotel geen alcohol. En helaas is dat niet het enige wat niet echt te waarderen is aan dit hotel. Wireless internet op de kamer kost 140 EGP (een whopping 20 euro) voor twee dagen, en 700 pond (100 euro!!!) voor een week. Nu gebruiken we de computers in de bar (zonder alcohol), maar ook dat is niet gratis, je moet eerst een drankje bestellen. Jammer hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten